ص: 2

بسم الله الرحمن الرحیم

سردار رحیم صفوی:

( فرمانده سابق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ) :

شهید مهدی زین الدین فرماندهی بود که هم از علم جنگ و هم از علم اخلاق اسلامی برخوردار بود. در میدان اسلام و اخلاق، توانا و در عرصه های جنگ شجاع، رشید، مقاوم و پرصلابت بود.

ص: 3

پاسبان اصرار کرد که: « بگو چه دستوری می دادی؟ »

مهدی که دید، طرف خیلی جدی است، گفت: « دستور می دادم سبیلتو بزنی! »

بنده ی خدا نصفه شبی رفته بود سلمانی محل را بیدار کرده بود و سبیلش را زده بود. یک موقع دیدم در زدند. خودش بود. مهدی که رفته بود دم در، جای خالی سبیلش را نشان داده بود و گفته بود: خوب شد قربان؟

مهدی گفته بود: « اگه می دانستم این قدر مطیعی، دستور مهم تری می دادم!(1)

»

ص: 6

2

مهدی برای چند دانشگاه فرانسه، تقاضای پذیرش فرستاده بود. همه جوابشان مثبت بود. خبر دادند یکی از دوستانش که آن جا درس می خواند، آمده ایران. رفت خانه شان. دوستش گفته بود: «رفتم خدمت حضرت امام (ره)، فرمودند در ایران به وجود شما بیش تر نیازاست. منم برگشتم. حالا تو کجا می خواهی بروی؟»

مهدی با شنیدن این حرف از سفر منصرف شد.(1)

ص: 7

3

حزب رستاخیز که تشکیل شد، حکومت به زور از تمام اقشار جامعه خواست که عضو این حزب شوند. در تمام خرم آباد، دو جوان پیدا شدند که این عضویت را نپذیرفتند؛ این دو نفر هم مهدی بود و دوستش. مدیر مدرسه ای که مهدی و دوستش در آنجا درس می خواندند ساعت ها وقت این بچه ها را گرفت. ناظم مدرسه تهدیدشان کرد. اما آن ها کوتاه نیامدند و قاطعانه گفتند: « ما عضو نمی شویم. »

وقتی تلاش هایشان نتیجه نداد، مرا خواستند به مدرسه. گفتند: «یک جور راضی شان کن بلکه کوتاه بیایند.»

من گفتم: «مگر شما نمی گویید آزادی هست؟ خب، این بچه به این نتیجه رسیده که نمی تواند عضو این تشکیلات شود. این جرمه؟»

وقتی دیدند به هیچ شکلی نمی توانند او را

ص: 8

راضی کنند، از مدرسه اخراجش کردند.(1)

4

هم زمان با تبعید پدرش، ایشان هم در دانشگاه شیراز با رتبه ی چهارم قبول شدند. ما در سفر سقز بودیم که شنیدیم تلگراف زده و انصراف داده. ما از این مسئله ناراحت شدیم و دلیل کارش را پرسیدیم.

گفت: «امروز مغازه ی بابا یک سنگر بر علیه طاغوت است. من می خواهم این سنگر را حفظ کنم.(2) »

ص: 9

5

حاج آقا گفت: «می خواهیم برویم مسافرت برای اینکه خانه خالی نباشد شب بیا اینجا بخواب.»

زمستان بود و هوا هم خیلی سرد. من خیلی زود گرفتم خوابیدم. ساعت حدود دو نصف شب با صدای در از خواب بیدار شدم. اول فکر کردم خیالاتی شده ام اما دوباره که صدا آمد، بلند شدم و در را باز کردم. آقا مهدی بود و چند تا از دوستانش؛ از جبهه آمده بودند. خستگی از سر و رویشان می بارید. همین که جاگیر شدند، خوابشان برد. کم کم خودم هم داشت خوابم می گرفت که با صدای ناله ای از جا برخاستم. صدا از داخل حیاط بود. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده.

ص: 10

6

صبح یکی از روزهای شروع عملیات، با شهید زین الدین قرار داشتم. مدتی گذشت، خبری نشد. داشتم دلواپس می شدم که دیدم یک نفربر زرهی در محل قرار توقف کرد. آقا مهدی ، با تبسمی بر لب، و سر و رویی غبارآلود از داخل آن بیرون آمد. تا نگاهش کردم، خندید. گفت: «عذر می خواهم که منتظرتان گذاشتم. آخه می دانی، ما هم جوانیم و به تفریح نیاز داریم. رفته بودم خیابان گردی!»

خندیدم و گفتم: «آقا مهدی! درکدام شهر گشت می زدی؟ »

گفت: «از آشفتگی دشمن استفاده کردم و تا عمق پنجاه کیلومتری خاکشان رفتم؛ برای شناسایی عملیات بعدی!»

تبسمی کرد و ادامه داد: «راستش ما که نمی خواهیم اینجا بمانیم! تا کربلا هم که الی ماشاءالله راه است!»(1)

ص: 11

7

در یکی از سخنرانی هایش، در مقر انرژی اتمی اهواز، گفت: «بچه ها! من گاهی نیمه شب ها می آیم به شما سر بزنم، می بینم نماز شب خوان ها بسیار اندکند!»

بعد سرش را با تأسف تکان داد و گفت: «چرا کسی که اسم خودش را گذاشته سرباز امام زمان (ع)، این قدر باید نسبت به نماز شب بی تفاوت باشد!»(1)

8

نیروها از یکجا ماندن خسته شده بودند و روحیه شان ضعیف شده بود. رفتم پیش آقا مهدی و گفتم: «نیروها خسته اند. پنجاه روز است که به مرخصی نرفته ا ند!»

گفت: «شما نگران نباشید. من برایشان

ص: 12

صحبت می کنم.»

گفتم: «با صحبت کردن که چیزی درست نمی شود. شما باید تصمیم بگیرید!»

نیروها را توی میدان صبحگاه جمع کرد. بیست دقیقه برایشان حرف زد. بچه ها، بعد از سخنرانی، از شدت شوق آن قدر روی دوش توی اردوگاه گرداندندش که گرمازده شد.

9

پاتک عراقی ها سنگین بود. آقا مهدی، طبق معمول، سوار موتورش توی خط این طرف و آن طرف می رفت و به بچه ها سر می زد. ساعتی به این منوال بود که یک مرتبه دیدم دیگر پیدایش نیست. از بچه ها پرسیدم، گفتند: «رفته عقب.»

نمی دانم یک ساعت شد یا نشد که دوباره با موتورش پیدایش شد. دوباره کارها را به دست

ص: 13

گرفت و روحیه ی تازه ای به بچه ها داد.

این غیبت یک ساعته کم کم داشت فراموش می شد که بعد از عملیات، بچه ها توی سنگرش یک لباس خونی پیدا کردند. درباره اش که پرس و جو کردیم، معلوم شد آقا مهدی در عملیات مجروح شده، رفته عقب، زخمش را بسته، لباسش را عوض کرده و دوباره برگشته به خط!

10

در روزهایی که منطقه آرام بود، اگر می خواستی پیدایش کنی، باید سری به جاهای دنج و خلوت می زدی. حتماً در یکی از این گوشه ها می دیدیش که سخت مشغول مطالعه است؛ انگار نه انگار در جبهه جنگ است.

آقا مهدی از کم ترین زمان برای مطالعه استفاده می کرد.

ص: 14

11

وقتی به دیدار حضرت امام (ره) رفت، تا چند روز حال و احوالش عوض شده بود. یک روز در مورد این دیدار گفت: «آدم وقتی امام رو می بینه، تازه می فهمه اسلام یعنی چه! تازه می فهمه مسلمان بودن چقدر راحته و شیرینه!»

می گفت: «دلِ امام مثل دریاست و هیچ چیز نمی تواند آرامش این دریا را به هم بزند.»

بعد هم آرزو کرد: «کاش نصف اون صبر و آرامش را من داشتم!»

12

وقتی رسیدیم دزفول و وسایل مان را جابجا کردیم، دوستانش با ماشین سپاه آمدند دنبالش. گفت: «من می روم سوسنگرد!»

ص: 15

قبلاً چیزهایی در موردش شنیده بودم، اما دوست داشتم بروم و از نزدیک ببینم. گفتم: «مادر، منو نمی بری اونجا رو ببینم؟»

گفت: «اگه دلتون خواست، با ماشین های کرایه بیایید. این ماشین مال بیت الماله!»(1)

13

در عملیات محرم، با آقا مهدی نشسته بودیم توی سنگر بی سیم. آقا مهدی، دو سه شب نخوابیده بود. همین طور که با هم داشتیم حرف می زدیم. یک وقت دیدم جواب نمی دهد. نگاهش که کردم، دیدم در همان حالت نشسته، خوابش برده. هنوز پنج شش دقیقه نگذشته بود که از خواب پرید. بد جوری کلافه بود. یکی از بچه ها پرسید: «چی شده؟»

ص: 16

جواب نداد. سرش را برگرداند طرف پنجره و بیرون را نگاه کرد. زیر لب گفت: «اون بیرون بسیجی ها دارن می جنگند؛ زخمی می شوند؛ شهید می شوند؛ من اینجا گرفته م خوابیده م!»

14

یکی از دوستان می گفت: رفته بودم حسینیه ی لشگر برای شرکت در نماز جماعت. اعلام کردند که قرار است بین دو نماز مهدی زین الدین، فرمانده لشگر، سخنرانی کند. من که از این خبر ذوق زده شده بودم، چشم گرداندم ببینم فرمانده بین بچه ها هست یا نه، که پیدایش نکردم. البته تا آن روز او را ندیده بودم، اما فکر می کردم اگر در بین بچه ها باشد، حتماً از ظاهرش او را خواهم شناخت.

بعد از نماز ظهر، از فرمانده لشگر درخواست شد که برای ایراد سخنرانی تشریف

ص: 17

بیاورند. سر من هم مثل سر بقیه به دنبال دیدن فرمانده این طرف و آن طرف می چرخید که دیدم بسیجی ای که کنارم نشسته بود از جا برخاست و رفت ایستاد روبه روی جمعیت. "بسم الله الرحمن الرحیم" را که گفت، یقین کردم که این بسیجی همان فرماندهی است که من فکر می کردم باید با ما تفاوت داشته باشد. حرف هایی هم که زد، مثل خودش ساده و دلنشین بودند.(1)

15

یک بار که داشته از قم می آمده منطقه، وسط های راه یادش می افتد خمسش را پرداخت نکرده است. از همآنجا بی درنگ باز می گردد، می رود خمس دارایی اش را ادا می کند

ص: 18

و بعد دوباره راه منطقه را در پیش می گیرد!(1)

16

بارها دیده بودم که کنار خیابان می ایستد و برای تاکسی ها و سواری های مسافربر دست بلند می کند. این ماشین ها هم گاهی پیش پایش ترمز می کردند و گاه نه.

یادم نمی رود، یک روز ، داشتم نگاهش می کردم که برای یک تاکسی دست بلند کرد. تاکسی بی اعتنا از مقابلش گذشت. دلم به درد آمد. با خودم گفتم: «چرا از ماشین سپاه استفاده نمی کند!»

و صدای او بود که در گوشم پیچید: « بیت المال است!»(2)

ص: 19

17

یک روز که برای شناسایی به داخل خاک عراق می رود، اتفاقی سر از سنگر فرماندهی درمی آورد. چشمش که به استکان و بساط آماده ی چای می افتد، می نشیند و با خیال آسوده و سر صبر دو استکان چای می نوشد. استکان دوم را که تمام می کند، یک افسر عراقی دم در سنگر سبز می شود. آقا مهدی تصمیم می گیرد فقط سکوت کند و تنبیه طرف را بپذیرد. افسر پیش می آید و سیلی محکمی می خواباند بیخ گوشش.

آقا مهدی بدون این که حرفی بزند، از سنگر می زند بیرون.

اتفاقاً در عملیات بعدی، همان افسر به اسارت درمی آید. وقتی چشمش به آقا مهدی می افتد، چند دقیقه فقط خیره اش می شود و نگاهش می کند. آقا مهدی اما هیچ به رویش

ص: 20

نمی آورد.(1)

18

شب عملیات در حسینیه ی لشگر مراسم گرفتند و آقا مهدی سخن گفت: «امشب شب عاشورا است. راهی را که ما در پیش گرفتیم، راهی است که فقط انسان های جان برکف در پیش می گیرند. ما برق ها را خاموش می کنیم تا هر که می خواهد برگردد، خجالت نکشد. وسایلش را بردارد و از لشگر بزند بیرون.»

بچه ها که از شنیدن نام عملیات به وجد آمده بودند، یک صدا شروع کردند به شعار دادن: «ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند! »

شعارها کم کم با گریه و هق هق گره خورد. آن شب همه چیز بوی شهادت و عاشورا گرفت.

ص: 21

و دلیل همه ی این ها، تأثیر کلام شهید مهدی زین الدین بود.(1)

19

یکی از شب های عملیات با چند تا از بچه های تدارکات خوابیده بودیم توی یک سنگر. آن قدر خسته بودیم که حتی حال و حوصله ی خودمان را هم نداشتیم.

ناگهان یک نفر سراسیمه دوید توی سنگر و با هیجان گفت: «بچه ها! عراق پاتک کرده، نیروها مهمات می خواهند!»بچه ها چشم شان گرم شده بود. بی حوصله بودند. یکی گفت: «بابا برو پی کارت!» صدا به نظرم آشنا آمد. چیزی نگذشت که باز همان صداتوی سنگر پیچید: «بچه ها! مهمات نیست؛ خط خالیست!»

ص: 22

یکی از تدارکاتی ها توپید به صاحب صدا: «مگه نگفتم برو بیرون! برو به دیگران بگو!»

باز همان صدا آمد: «بچه ها! من مهدی ام؛ غریبه نیستم!» انگار که سنگر روی سرم فرود آمده باشد،

سراپای وجودم لرزید. بچه های دیگر هم شاید همین حالت را پیدا کردند. آن چنان غریبانه این حرف را زد که من هر وقت یادش می افتم، دلم آتش می گیرد. از خجالت روی مان نمی شد توی چشم آقا مهدی نگاه کنیم. با همان حالت مظلومانه گفت: «می دانم خسته اید! من خودم مهمات را بار می زنم، شما فقط ببرید خط خالی کنید.»

از در سنگر که رفت بیرون، همه یک باره بلند شدیم؛ دستپاچه و ناراحت. حالا از شرم نه کسی روی بیرون زدن از سنگر را داشت نه روی ماندن را. یکی از بچه ها یواشکی نگاهی به بیرون از سنگر انداخت. گفت: «بچه ها! آقا مهدی دارد مهمات بار می زند!» من دیگر طاقت نیاوردم. دویدم طرف ماشین و شروع کردم به باز زدن جعبه های مهمات. کم کم بچه

ص: 23

های دیگر هم آمدند.

در تمام مدت بارگیری هیچ کس از خجالت لام تا کام چیزی نگفت. کار که تمام شد، آقا مهدی با مهربانی خاص خودش گفت: «ببرید گردان سید الشهدا (ع)، همان گردان خودتان!»(1)

20

یک روز برای دیدن مهدی به دزفول رفتم. گفته بودند در مقر سپاه است. صبح بود. وارد شدم و گفتم: «با مهدی زین الدین کار دارم.»

گفتند: «با ایشان چه نسبتی دارید؟»

گفتم: «پدرش هستم.»

گفتند: «جلسه دارند. باید صبر کنید!»

صبر کردم تا جلسه تمام شد. از جلسه که

ص: 24

آمد بیرون، حدود سه چهار دقیقه با من صحبت کرد و گفت: «بابا ببخشید، اگه اجازه بدید من کار دارم باید بروم!»

آن موقع من متوجه نشدم که ایشان چه سمتی دارد، اما متعجب شدم؛ چون بلافاصله پشت سر ایشان چند تن از فرمانده هان بلند پایه ی سپاه که مشهور بودند، از آن جلسه بیرون آمدند. ماجرا ماند تا اینکه دیگران آمدند و به ما گفتند که مهدی فرمانده لشگر علی بن ابی طالب (ع)است.

او نیازی نمی دید که این چیزها را به ما بگوید. چون کارهاش واقعاً برای خدا بود!(1)

ص: 25

21

گفت: «شناسایی این عملیات رو باید خودم برم؛ به خاطر تکلیف و مسئولیتم!»

حتی راننده اش را هم علیرغم اصرارهایش نبرده بود؛ بهش گفته بود: « برادرم هست!»

غروب روز بعد باخبر شدم که مهدی و برادرش به کمین خورده اند و شهید شده اند.

22

ساعت هفت صبح، بی سیم زدند که دو نفر تو جاده ی بانه - سردشت، به کمین گروهک ها خورده اند و شهید شده اند. بروید ببینید کی هستند و بیاوریدشان عقب. چند نفری راه افتادیم طرف جاده ی سردشت. وقتی رسیدیم، دیدیم هر دو نفر افتاده اند پشتِ ماشین و به هر دو نفرشان تیر خلاص زده اند. اول نشناختیم

ص: 26

کی هستند. توی ماشین را که گشتیم، کالک عملیاتی و یک سر رسید پیدا کردیم.

اسم فرمانده گردان ها و جزییات عملیات را نوشته بود. بی سیم زدیم عقب. قضیه را گفتیم. دستور دادند باز هم بگردیم. بیشتر گشتیم. قبض خمس را که توی داشبرد پیدا کردیم، فهمیدیم خود زین الدین است.

23

توی خط مقدم داشتیم سنگر می­کندیم. چند ماهی بود که به مرخصی نرفته بودم به همین خاطر ریش و مویم حسابی بلند شده بود. یک دفعه دیدم «دل آذر» با فرمانده لشکر می آیند طرفم. آمدند داخل سنگر.

حاج مهدی گفت: «چند ماهه که نرفتی مرخصی؟ لابد دیگه با این قیافه توی خونه راهت نمی­دن.»

ص: 27

بعد قیچی «دل آذر» را گرفت و شروع کرد به کوتاه کردن موهام. وقتی تمام شد در گوش «دل آذر» چیزی گفت و رفت.

بعد «دل آذر» گفت: «وسایلت رو جمع کن. باید بری مرخصی...»

گفتم : «آخه...»

گفت: «دستور فرمانده لشکره!»

24

تازه زنش را آورده بود اهواز. طبقه بالای خانه ما می نشستند. آفتاب نزده از خانه می رفت بیرون. یک روز که صدای پایین آمدنش را از پله ها شنیدم، رفتم جلویش را گرفتم و گفتم: «مهدی جان! تو دیگه عیال واری، یه کم بیشتر مواظب خودت باش.»

گفت: «چی کار کنم؟ مسئولیت بچه­های مردم گردنمه.»

ص: 28

گفتم: «لااقل تو سنگر فرماندهیت بمان!»

گفت: «اگه فرمانده نیم خیز راه بره، نیروها سینه­خیز می­رن. اگه بمونه توی سنگرش که بقیه می­رن خونه­هاشون!»

25

نزدیک عملیات بود. می­دانستم دختر دار شده. یک روز دیدم سر پاکت نامه از جیبش بیرون زده. گفتم: «این چیه؟»

گفت:«عکس دخترمه»

گفتم: «بده ببینمش!»

گفت: «خودم هنوز ندیدمش»

گفتم: «چرا؟»

گفت: «الان موقع عملیاته. می­ترسم مهر پدر و فرزندی کار دستم بده. باشه برای بعد...»

ص: 29

26

چند روز قبل از شهادتش، از سر دشت می­رفتیم باختران. بین حرفهایش گفت: «بچه­ها! من دویست روز، روزه بدهکارم.»

تعجب کردیم. گفت: «شش ساله که هیچ جا، ده روز نموندم که قصد روزه کنم.»

وقتی خبر شهادتش رسید. توی حسینیه انگار زلزله شد. کسی نمی­توانست جلوی گریه بچه­ها را بگیرد. توی سر و سینه می­زدند. چند نفر هم بی حال شدند و روی دست­ها بردنشان.

آخر مراسم عزاداری، آقای صادقی گفت: «شهید به من سپرده بود که دویست روز، روزه قضا دارم. کی حاضره براش این روزها رو بگیره؟»

همه بلند شدند. نفری یک روز هم می­گرفتند می شد حدود پنج هزار روز!(1)

ص: 30

27

شهید زین الدین به نماز اول وقت بسیار اهمیت می­داد. ایشان در هر وضعیت، در هر منطقه ای که بود، به محض رسیدن وقت نماز، برای ادای این فریضه مهیا می­شد.

مدتی پس از شهادتش، یکی از دوستان در عالم رویا او را می بیند که مشغول زیارت خانه ی خداست و عده ای هم در پشت سرش حرکت می کنند. می پرسد: «وظیفه ی شما اینجا چیست؟»

شهید زین الدین جواب می دهند: « به خاطر نمازهای اول وقتی که خوانده ام، در اینجا فرماندهی این گروه را به من واگذار کرده اند!»(1)

ص: 31

بالا آورده باشیم تا هم دیگر را نگاه کنیم. سرِ مزار آیت الله مدنی گفت: «من خیلی به ایشان مدیونم. خرم آباد که بودیم از ایشان خیلی چیزها یاد گرفتم!»

فردای روز عقد رفت جبهه.

3

بعدها که حضورش در جبهه ها مستمر شد، ما کم تر می دیدیمش. یک بار مادرم بهش گفت: «آقا مهدی حالا شما یک مدتی بمانید خانه تا یک عده تازه نفس بروند.»

خندید. سرش را انداخت پایین و گفت: «حاج خانم صلوات بفرستید؛ ما سرباز امام زمان (عج) هستیم! »

ص: 33

4

درباره ی کارش خیلی خوددار و کم حرف بود. مثلاً من هیچ گاه از زبان خودش نشنیدم که فرمانده تیپ یا لشگر است. آن چیزهای کمی را هم که درباره ی مسئولیت هایش می دانستم، از این و آن شنیده بودم.

این دیگران بودند که می گفتند نیروهای قم، اراک و چند جای دیگر با هم یکی شده اند و تیپ علی بن ابی طالب(ع) را تشکیل داده اند و آقامهدی هم شده فرمانده شان!

5

من و خواهرش، به عنوان هدیه، شلوار و پیراهنی برایش گرفتیم. لباس ها را توی خانه پوشید و رفت. اما وقتی برگشت، دیدیم دوباره

ص: 34

لباس سپاه تنش است. پرسیدیم: «پس لباس ها را چه کردی؟»

گفت: «یکی از دوستانم می خواست داماد بشه، لباسِ نو نداشت؛ دادمشان به او!»

تعجب ما را که دید، گفت: «نکنه شماها فکر می کنید من به این چیزها وابسته ام؟»

6

گفت: «می خواهی برویم بیرون؟ امروز فرصتش را دارم.»

از خدایم بود. برای ناهار سالاد اُلویه درست کردم.

قرار شد گشتی توی شهرهای اطراف بزنیم و هرجا که ظهر شد، ناهارمان را همآنجا بخوریم. از اهواز راه افتادیم سمت دزفول که همین جور داشتند موشک بارانش می کردند.

ص: 35

موقع گشت زنی در دزفول، به جایی رسیدیم که دقایقی قبل از ورود ما یک موشک افتاده بود.

دیدیم دیگر حوصله ی تفریح نمانده. گفتیم حداقل برویم مزار شهدا فاتحه ای بخوانیم. وقتی به مزار شهدا رسیدیم، دیگر ظهر شده بود. همآنجا هم ناهار را خوردیم.

7

اولین بار در سوریه بود که حرف از شهادت زد. وقتی قرار شد ما بمانیم آنجا و او به همراه یکی دو نفر یک سر برود لبنان؛ من خیلی نگران بودم. از آنجایی که حاج احمد متوسلیان هم آنجا اسیر شده بود، دلم راضی به این سفر نبود. آخرش نتوانستم خودم را نگه دارم و پرسیدم: «آنجایی که می روی جنگه؟»

گفت: « خیالت راحت؛ خبری نیست. من اینجا شهید نمی شم. قرار است توی وطن

ص: 36

خودمان شهید شوم!»

8

گفتم: «تو خیلی کم حرف هایت را به من می گویی!»

خندید. گفت: «یک علتش این است که نمی خواهم تو زیاد به من وابسته شوی!»

گفتم: « تو چه بخواهی چه نخواهی، این وابستگی ایجاد شده. طبیعی است که من دلم برای شما تنگ می شود.»

گفت: «خودم هم این احساس را دارم، اما می خواهم بعدها اگر بدون من بودی، بتوانی مستقل زندگی کنی و مستقل تصمیم بگیری!»

ص: 37

9

گاهی می شد که چند شبانه روز پشتِ سرِ هم وقت نمی کرد بخوابد. یک شب دیروقت بود که آمد. تا وارد خانه شد، همان جلوی در گرفت نشست. صورتش سیاهِ سیاه شده بود. میان موهایش، گوشه ی چشم هایش و همه ی صورتش پر از شن بود. بعد از سلام و حال و احوال، گفتم: «خیلی خسته ای انگار؟»

گفت: «آره، چند شبه نخوابیدم.»

رفتم غذا گرم کنم و سفره بیندازم. وقتی برگشتم، دیدم همانجا، دمِ در، با پوتین خوابش برده.

ص: 38

10

گفت: « دوست دارم شهید بشوم!»

گفتم: «مگه به حرف شماست. شاید خدا اصلاً نخواد که تو شهید بشی. یا شاید خدا بخواد تو بعد از هفتاد سال شهید بشوی!»

گفت: «نه؛ این را زورکی از خدا می خوام!»

نگاهم کرد. توی نگاهش خواهش بود. گفت: «شما هم باید راضی باشید. توی قنوت برایم "اللهم ارزقنی توفیق الشهاده فی سبیلک" بخوانید!»

ص: 39

11

یک بار دیدم روی بندِ رخت یک دست لباس عربی پهن شده. پرسیدم: «آقا مهدی این لباس مال شماست؟»

گفت: «آره.»

گفتم: «کجا بودی مگه؟»

گفت: «همین طوری، هوس کرده بودم لباس عربی بپوشم.»

به شوخی گفتم: «نکنه رفته بودی دبی؟ شایدم مکه؟»

گفت: «خب دیگه، ما هم دل داریم.»

با موتور رفته بود کربلا. بعد ها از اتفاقات این سفر پر خطر برایم تعریف کرد.

ص: 40

12

اتاقمان را با رخت خواب ها به دو قسمت تقسیم کرده بودیم. اتاق پشت رخت خواب ها، اتاق مهدی بود. اغلب مواقع آنجا خلوت می کرد. موقع خواب که می شد، ما می خوابیدیم و او بیدار می ماند. مشغول دعا و نیایش می شد و به کارهایش رسیدگی می کرد. من هم بعضی شب ها، بیدار می ماندم و به صدای روحانی مناجاتش گوش می دادم.

ص: 41

13

گفت: یک چیز هایی را من از این بچه ها در جبهه می بینم که زبانم بند می آید. مثلا دیروز یکی از بچه های جهاد آمد و گفت: «آقا مهدی خانمم تماس گرفته که بچه دار شداه ام. اگر امکانش هست مرخصی می خواهم.» به او گفتم اشکالی ندارد تا کارهایت را انجام دهی من برگه مرخصیت را می نویسم. تا رفت کارهایش را سر و سامان بدهد یک خمپاره کنارش خورد و شهید شد.

من نمی توانم با دیدن این چیزها خانواده خودم را مقدم بر بقیه بدانم.

ص: 42

14

دخترم لیلا در روز تاسوعا به دنیا آمد. ده روز بعد از تولدش مهدی زنگ زد. این ده روز اندازه ده سال بر من گذشته بود. پرسید: « خب چطوری رفتی بیمارستان؟ با کی رفتی؟ ما را هم دعا کردی؟»

حرفهایش که تمام شد گفتم: «خیلی حرف زدی که زبان اعتراض من بسته شود؟»

گفت: « نه! انشاالله می آیم و دوباره زنگ می زنم.»

15

لیلا چهل روزه بود که آمد. وقتی وارد اتاق شد بهت زده به او زل زده بودم. مدت ها از او خبری نداشتم. فکر می کردم شهید شده است.

ص: 43

لیلا را بغل کرد و لی از این کارها مثل پدر های احساساتی که بچه اولشان را می بوسند و گاز می گیرند، نکرد. فقط نگاهش می کرد.

هنوز دو روز نشده بازم به جبهه برگشت.

16

ما هم آدم های معمولی بودیم. جوان بودیم. می دانستیم خوش گذراندن یعنی چه. می دانستیم که زندگی مان عادی و امن نیست. ولی وقتی می دیدم که آقا مهدی درست در ایام جوانی که وقت خوش گذشتنشان است، دارد تیر و گلوله می­خورد به خودم گفتم که از خیلی از چیز های می­شود گذشت.

ص: 44

تا از ادامه ی تحصیل چشم بپوشد.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، ابتدا جذب جهاد سازندگی شد و سپس با شکل گیری سپاه، وارد این نهاد مردمی گردید. او کار خود را در سپاه با سمت «مسئول واحد اطلاعات سپاه قم» آغاز کرد. با آغاز تهاجم دشمن بعثی به مرزهای میهن اسلامی، عازم جبهه شد و به عنوان «مسئول شناسایی یگانهای رزمی» مشغول ایفای وظیفه شد. «مسئولیت اطلاعات – عملیات سپاه دزفول و سوسنگرد» و «مسئولیت اطلاعات – عملیات قرارگاه نصر» از جمله سمت های او در این دوره بود. با شروع عملیات «رمضان» مهدی زین الدین جوان، به فرماندهی تیپ علی بن ابیطالب(ع) انتخاب گردید. این تیپ به دلیل کارآمدی بالایی که از خود نشان داد، به زودی تبدیل به لشگر شد و مهدی زین الدین نیز با شایستگی تمام به فرماندهی آن انتخاب شد. او همواره به عنوان یکی از فرماندهان محبوب جبهه ها به شمار می آمد. فرماندهی که نور معرفت، تقوا،

ص: 46

صبر و استقامت سراسر وجودش را فراگرفته بود و این نورانیت به اطرافیان نیز سرایت کرده بود. چنانچه گفته می شود70% نیروهای پاسدار و بسیجی آن لشکر، نماز شب می خواندند.

این رزمنده ی پاک باخته ی اسلام و ایران، در آبان سال 1363 در حالی که به همراه برادرش مجید زین الدین، در راه شناسایی منطقه ی عملیاتی، به کمین گروهک های ضد انقلاب می خورد و مسیرش به سمت آسمان تغییر می کند. یادش گرامی و نام و راهش جاوید باد!

ص: 47